แสงแฟลชสว่างวาบ พร้อมกับแสงไฟที่สาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้า ผิวกายเนียนละเอียด ที่ทอดตัวยาวอยู่บนโซฟาเนื้อนุ่ม  ดวงตากลมโตสีอ่อนปรือหวานดูยั่วยวน  เรียวปากสีสดเผยอออกเล็กๆเผยให้เห็นลิ้นเล็กสีแดงสด

 

           “ดีครับ เงยหน้าขึ้นครับ อีกนิดนึง” เสียงสั่งของคนตัวสูงผู้อยู่หลังเลนซ์กล้อง ทำให้คนตัวบางต้องขยับตัวตามอีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผ้าเนื้อบางที่พันรอบกายบางอยู่หลวมๆ ค่อยๆไหลล่วงลงมาจนเผยให้เห็นยอดอกสีสวยหวานที่ชูช่อรอให้สัมผัสอย่างเชิญชวน

 

 

           “ภาพสุดท้ายนะครับ ดีครับ”

แสงแฟลชสว่างวาบอีกครั้ง  ก่อนคนตัวบางจะขยับร่างกายขึ้นบิดขี้เกียจอยู่สองสามครั้งก่อนจะกลับมายิ้มร่าอีกครั้งราวกับเด็กน้อยให้กับตากล้องประจำวัน

 

           “ขอบคุณมากนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนตาหยี

 

            อี  ฮยอกแจ นายแบบร่างบางผู้กำลังมาแรงในวงการแฟชั่น ด้วยภาพลักษณ์อันแสนสดใส อีกทั้งมารยาทที่ดีเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่พอดังเข้าหน่อยก็ดีแตก สร้างความรักให้คนรอบข้างได้ไม่น้อย

 

           เสื้อโค๊ตตัวใหญ่ถูกส่งให้กับคนตัวเล็กโดยผู้จัดการตาสวย พร้อมกับนมรสสตอร์เบอร์รี่อีกหนึ่งกล่องที่ดูจะเป็นที่ชื่นชอบของคนตัวเล็กเสียเหลือเกิน

 

           “ต่อไปพี่จะไม่รับงานแบบนี้ให้นายอีกแล้ว  เสื้อก็บางเห็นไปถึงไหนต่อไหน เฮ้อออ..เปลืองตัวชะมัด” เสียงหวานของผู้จัดการร่างบางบ่นออกมาเสียงเบาพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ

 

           “คิคิ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ฮะฮยอง  ยังไงมันก็เป็นงานน๊า” คนตัวเล็กเอ่ยอันด้วยรอยยิ้มทั้งๆที่ยังมีหลอดนมรสโปรดคาอยู่ในปาก

 

           “เฮ้ออ.ก็นายน่ะมันคิดอะไรมากซะที่ไหนล่ะ ฮยอกแจ แต่ไอ่ตากล้องนั่นนะ มันคงคิดกับนายไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะมั้ง เห็นพอถ่ายเสร็จก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปเลย” เบ้ปากราวกับสะอิดสะเอียนกับการกระทำของคนที่กล่าวถึงเสียเต็มที พร้อมกับมือเรียวสวยที่จับรวบเสื้อโค๊ตมาปิดกระชับกายบางของคนตรงหน้าให้แน่นหนามากยิ่งขึ้น

 

 

           “คิคิ คิดมากน่ะฮะฮยอง” เสียงหวานเอ่ยบอกปนเสียงหัวเราะ ก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอพร้อมกับร่างบางของผู้เป็นผู้จัดการ

 

           การจราจรวันนี้ไม่หนาแน่นมากนัก ทำให้รถสปอร์ตคันหรูสีดำขลับขับเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของสตูดิโอถ่ายภาพชื่อดังได้อย่างรวดเร็ว 

 

            ร่างสูงสมส่วนก้าวออกมากจากรถพร้อมกับกล้องตัวโปรดในมือ ใบหน้าหล่อเหลาที่เกือบครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่นกันแดดสีชา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตรงหน้า หน้าตาดีมากแค่ไหน 

 

 

           “อ้าว กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้างละ” เสียงทักทายจากใครอีกคนที่พึ่งเดินผ่าน เรียกความสนใจให้ได้ไม่น้อย แรงตบไม่เบามานักบนบ่าทำให้ร่างสูงต้องหันไปมอง

 

          “ก็ดี”

 

          ”โว้วๆ  ก็ดีเองเหรอ นั่นมันนางแบบอันดับหนึ่งเลยนะโว้ย ซีวอน”

 

 

          “เหอะ ก็ไม่เห็นจะต่างจากคนอื่นเลยนี่นา” ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร

ชเว  ซีวอน เป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงช่างภาพ ว่าเป็นนักถ่ายภาพฝีมือดี ที่หาตัวจับยาก เพราะไม่ว่าใครๆก็ต้องการให้คนร่างสูงเป็นคนเก็บภาพให้ถึงแม้ว่าราคาค่าตัวจะสูงลิบลิ่วก็เถอะ  อีกทั้งใบหน้าอันหล่อเหลา  ร่างกายสูงสมส่วนอย่างนักกีฬา อีกทั้งฐานะทางบ้านที่ใช่ว่าจะธรรมดาเหมือนเพื่อนร่วมอาชีพคนอื่น หากแต่เป็นถึงลูกชายของเจ้าของห้างดัง  คงไม่แปลกเลยที่ไม่ว่าจะเป็นนางแบบ  ดารา  รึว่าใครหน้าไหน ต่างก็อยากได้ และต้องการคนที่เพรียบพร้อมแบบนี้ไปไว้ในครอบครองเป็นธรรมดา

 

 

           “แม่ง...โคตรเอ็กซ์อ่ะ ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ” เสียงคุยดังลอดออกมาจากห้องๆหนึ่งในสตูดิโอไม่ได้เรียกความสนใจของร่างสูงที่กำลังเดินตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเองเลยแม้แต่น้อย หากแต่มีเพียงแค่ชื่อของคนเดียวเท่านั้นที่ดึงความสนใจของคนตัวใหญ่ไปทันที

 

           “ฮยอกแจน่ะ โคตรน่าฟัด”

 

           “ว่าไงนะ!!” ยังไม่ทันที่คนที่กำลังพูดคุยกันจะทันตัว ก็ถูกกระชากคอเสื้อยกขึ้นจนเกือบลอยด้วยน้ำมือของร่างสูง

 

           “เห๊ยๆ ใจเย็นก่อนสิว่ะ”  เสียงค้านจากอีกฝ่ายเอ่ยบอกอย่างยอมแพ้พร้อมกับพยายามดึงมือใหญ่ให้ออกจากคอเสื้อ

 

           “เมื่อกี้ว่าไงนะ” เสียงทุ้มกดต่ำลงอย่างควบคุมอารมณ์พร้อมกับมือแกร่งที่ค่อยๆคลายออกจากคอเสื้อของคู่กรณี

 

           “ฮยอกแจน่ะเหรอ”

 

           “เอ่อ” เอ่ยบอกอย่างอารมณ์เสียเมื่อถูกถามย้อนกลับ

 

          “ก็โคตรน่าฟัดเลยน่ะสิว่ะ วันนี้น่ะฉันเป็นคนถ่ายภาพให้ตอนถ่ายภาพลงปกนิตยสาร....อ้าว ไปไหนซะละ” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค แผ่นหลังกว้างของคนขี้โมโหเมื่อสักครู่ก็เดินๆดุ่มๆหายออกไปจากกรอบประตูด้วยความรวดเร็ว

 

          “อะไรของมันว่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

:: THE PHOTOGRAPHY ::

 

 

 

 

 

          “ฮยองส่งฮยอกตรองนี้ก็ได้ฮะ” เสียงหวานเอ่ยบอกผู้จัดการตาหวานที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่อย่างตั้งใจ

 

          “อ้าว ทำไมล่ะ อีกนิดเดียวก็ถึงคอนโดแล้วนะฮยอกแจ” เสียงค้านจากคนตาหวานถูกส่งออกมา พร้อมกับสายตาจับผิดที่หันขวับมามองทันทีอย่างสงสัย

 

          “อะ..เอ่อ..ฮยอกแจ..ฮยอกแจนัดเพื่อนไว้น่ะฮะ” คนตัวเล็กรีบตอบ ก่อนจะรีบเสหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวว่าดวงตาคู่กลมของตัวเองจะเผยความลับออกมา

 

          “เฮ้อออ..ได้ๆ .. เจ้าคนนั้นล่ะสิ”

 

          “ยะ..ฮยองรู้เหรอฮะ” หันขวับมาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ กับสิ่งที่คนข้างกายตอบ

 

          “อื้ม..รู้มาสักพักแล้วล่ะ..เฮ้ออ..ต่อไปน่ะ เวลาจะมีอะไรกันน่ะก็บอกให้เจ้านั่นมันเบาไม้เบามือหน่อยนะ รอยแดงเต็มตัวขนาดนั้น ถึงจะไม่ได้เห็นออกมานอกเนื้อผ้าก็เถอะ แต่ยังไงซะนายก็ต้องถ่ายแบบคงอดไม่ได้ที่จะเห็นบ้าง” คนอายุมากกว่าร่ายยาวหากแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปบนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์ จนไม่ได้เห็นใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อของคนตัวเล็ก

 

          “ให้ส่งตรงไหนล่ะ”

 

          “คะ..คอนโดแถวคังนัมฮะ”

 

 

 

 

 

 

          ห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดในย่านเศรษฐกิจกำลังถูกจับจองด้วยร่างบอบบางคนตัวเล็กที่กำลังง่วนอยู่กับอาหารหน้าตาน่าทานนาๆชนิดที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ 

 

          ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยามเมื่อทอดสายตามองไปยังโต๊ะอาหาร กรอบรูปที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นวางส่วนใหญ่เป็นรูปคู่ของคนตัวเล็กกับใครอีกคน 

 

          “คิคิ หวังว่าจะชอบนะ” งึมงำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะจัดการถอดผ้ากันเปื้อนสีสดที่ดูจะสะดุดตาที่สุดภายในห้องที่มีแต่สีเข้มเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ยาวคลุมแค่สะโพกมน

 

 

 

                                      ....................เสื้อของใครบางคนที่ชอบให้เขาใส่ เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคน.....................

 

 

 

 

/// กริ๊ก///

 

 

 

 

 

          เสียงปลดล๊อคของประตูดังขึ้นจนคนตัวเล็กต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ไหนวันนี้บอกว่าจะกลับเย็นๆไง”  งึมงำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปหาคนที่พึ่งกลับมา

 

           “กลับมาแล้วเหรอฮะ” เสียงหวานร้องทัก พร้อมด้วยรอยยิ้ม หากแต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นใบหน้าอันบูดบึ้งของผู้มาใหม่

 

          “อ่า..เป็นอะไรฮะ สุดหล่อของเค้า” ยิ้มร่าเดินเข้าไปหาถึงหน้าประตู ก่อนจะโอบรอบลำคอแกร่งอย่างออดอ้อน

 

          “วันนี้ไปทำอะไรไว้ล่ะ” เสียงทุ้มตอบกลับด้วยความไม่พอใจ หากท่อนแขนแกร่งกลับโอบรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบชิดกับตัวเองมากขึ้นจนคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดง

 

          “กะ..ก็ถ่ายแบบไงฮะ” ตอบกลับเสียงใสพร้อมกับดวงตากลมแป๋วที่ช้อนตามองอย่างไม่เข้าใจ

 

          “เฮ้ออ.. จับทำโทษซะดีไหมนะฮยอกแจ” เสียงทุ้มเอ่ยกลับพร้อมกับรอยยิ้มบนเรียวปากจนเห็นลักยิ้มบุ๋มทั้งสองข้างแก้ม มืออีกข้างถูกยกขึ้นมาขยี้บนกลุ่มผมนุ่มสีอ่อนอย่างหมั่นเขี้ยว

 

          ก็จะไม่ให้หมั่นเขี้ยวได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อเขาน่ะ แพ้ให้กับสายตาอ้อนๆของคนตัวเล็กคนนี้เสียทุกครั้ง ไม่ว่าจะโกรธขนาดไหน แค่คนตัวเล็กตรงหน้ามานั่งทำตาแป๋วใส่มันก็ดูจะละลายหายไปเสียง่ายๆ

 

          “อ๊า..คิคิ..ซีวอนอ่า อย่าสิผมยุ่งหมดแล้วน๊า” เสียงประท้วงจากคนตัวเล็กกว่าเอ่ยบอก พร้อมกับพยายามดิ้นออกจากวงแขนแกร่ง จนถึงกับหอบจนตัวโยน 

 

          “อ้อ ใช่วันนี้บอกว่าจะสอนเค้าถ่ายรูปนี่นา” จับแขนคนตรงหน้าอย่างออดอ้อน รอยยิ้มหวานค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานอีกครั้ง

“อยากถ่ายรูปเป็นขนาดนั้นเชียว”

 

          “อื้อ”

 

          “กล้องตัวใหญ่น๊า..ฮยอกแจจะยกไหวเหรอ หื้ม” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนก่อนจะขโมยความหอมจากพวงแก้มใสไปอย่างหน้าตาเฉย โดยไร้ซึ่งเสียงโวยวายของคนตัวเล็กเหมือนก่อนๆ

 

          “ไหวสิ น๊าๆ  สอนเค้าถ่ายรูปน๊า” ออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน แก้มใสๆถูเบาๆกับแขนแกร่งเหมือนลูกแมวตัวน้อยจนคนถูกกระทำอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

 

          “ครับๆ ขอผมอาบน้ำก่อนนะ”

 

          “อื้อ” พยักหน้าตอบจนแพรผมยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปรออีกห้องอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

....เฮ้ออ..ก็เป็นซะแบบนี้ จะให้โกรธนานๆได้ยังไงกัน......

 

 

 

 

 

 

 

 

:: THE PHOTOGRAPHY ::

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “ซีวอนอ่า เค้าทำอาหารไว้ด้วยล่ะ” คนตัวเล็กรีบบอกเสียงใส ก่อนจะวิ่งดุ๊กๆเข้าห้องครัวไปเหมือนเด็กๆที่อยากอวดของ

 

          “น่าทานจังครับ” ขยับเก้าอี้นั่งลงพร้อมกับรอยยิ้มจนคนตัวบางอดจะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

 

          “คิคิ..งั้นทานเยอะๆนะฮะ..อ่า..เค้าลืมซอสล่ะ เดี๋ยวไปหยิบให้นะ” หันกลับเข้าไปหาตู้ติดผนังเหนือเคาร์เตอร์ใกล้ตัว ก่อนจะพยายามยืดตัวสุดฤทธิ์เพื่อหยิบสิ่งของที่ต้องการ  แต่คนตัวเล็กจะลืมอะไรไปรึป่าวน๊า...

 

          ตาคมทอดมองเรียวขาสวยของคนรักที่กำลังพยายามหยิบของอยู่ด้วยรอยยิ้ม สะโพกกลมที่โผล่พ้นชายเสื้อดูเย้ายวนให้สัมผัส เอวคอดที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้แตะต้อง 

 

          “ซีวอนอ่า..เค้าหยิบไม่ถึง” เสียงหวานตะโกนเรียกอย่างเอาแต่ใจ เรียวปากสีสดยู่เข้าหากันดูน่ารักจนอดจะยิ้มออกมาไม่ได้

 

          “ซีวอนต้องให้ช่างมาทำให้ไอ่ตู้นี่มันไม่สูงนะ” เอ่ยบอกด้วยท่าทางไม่พอใจทันทีเมื่อรู้สึกถึงท่อนแขนแกร่งที่สอดเข้ามารัดรอบเอวบางกับแผ่นอกแกร่งที่แยบเข้ากับแผ่นหลังบาง

 

          “หึหึ เป็นเพราะตู้อยู่สูงรึว่าฮยอกแจ...”

 

          “ฮยอกแจไม่ได้เตี้ยน๊า แบบฮยอกแจน่ะ เขาเรียกเป็นไซด์มินิพกพาสะดวกต่างหาก”

 

          “ฮ่ะๆ ครับๆ”

 

 

 

 

          อาหารมื้อเย็นอันแวนหวานผ่านพ้นไปโดยเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็ก  ถึงซีวอนจะไม่ค่อยชอบคนพูดมาก แต่ก็แปลกที่เขาไม่รู้สึกรำคานเลยสักนิดกับการกระทำของคนตัวเล็กตรงหน้า

 

          “ซีวอนอ่า..สอนเค้าถ่ายรูปนะ” คนตัวเล็กพูดเสียงใส ก่อนจะย้ายตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนหน้าท้องแกร่งด้วยท่าทางน่ารัก

 

          “ทำไมอยู่ๆถึงอยากถ่ายรูปล่ะ หื้ม” ถามกลับด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนและรอยยิ้มที่ยากจะปกปิด

 

           “คิคิ ก็อยากถ่ายรูปเป็นบ้างนี่นา” ยู่ปากด้วยท่าทางน่ารัก พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งไปให้กับคนตรงหน้า เสื้อตัวบางที่ไหลร่วงจากไหล่บางดูยั่วยวนโดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ ท่านั่งที่ล่อแหลม  รวมทั้งใบหน้าเรียวสวยที่แดงระเรื่อ กับริมฝีปากอิ่มสวยสีสดนั่นอีก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า อี ฮยอกแจสวย จนยากที่จะละสายตา

 

           “ครับๆ “ ขยับตัวขึ้นมากดจมูกลงบนพวงแก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว  กล้องตัวใหญ่ในมือมาพร้อมกับคุณครูจำเป็นที่เดินยิ้มออกมาแต่ไกล 

ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมอีกครั้ง พร้อมกับคนตัวเล็กที่ดูจะรู้หน้าที่เป็นอย่างดี เพราะรีบขยับตัวเองไปนั่งบนตักอย่างว่าง่ายราวกับเด็กน้อย

ดวงตากลมโตจ้องมองสิ่งของในมือคนรักด้วยความสนอกสนใจ จนร่างสูงอดจะยิ้มออกมาไม่ได้

 

           “นี่นะครับ ฮยอกแจต้องจับกล้องแบบนี้นะ” ขยับตัวจับมือคนตัวเล็กให้จับกล้องในมือให้ถูกต้อง มือข้างซ้ายของคนตัวเล็กถูกจับให้ประคองกระบอกเลนซ์ อีกข้างจับกระชับอยู่ที่บอดี้กล้องตัวหรู

 

           “ตรงนี้เป็นตัวกดชัตเตอร์นะครับ” จับนิ้วเรียวให้วางบนปุ่มที่บอก  มืออีกข้างโอบกระชับรอบเอวคอดให้แนบชิดตัวเองมากยิ่งขึ้น  คนตัวเล็กบนตักทำตามที่ร่างสูงบอกอย่างว่าง่าย นิ้วเล็กกดลงบนชัตเตอร์ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจกับภาพที่ออกมา

          

           “คิคิ” เสียงหวานหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเอนตัวไปพิงอกแกร่ง ตากลมโตกดมองดูรูปในตัวกล้องอย่างเพลินมือ ซึ่งรูปส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นงานของคนตัวสูงและรูปของเขาเอง  ยอดอกสีหวานที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาโดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเรียกสายตาใครอีกคนให้สนใจ

   

           “กล้องหนักจังเลยฮะ” เงยหน้าขึ้นไปมองตาแป๋ว เรียวปากสีหวานยู่เข้าหากันอย่างน่ารัก

 

           “ผมบอกแล้วไง ว่ามันหนักฮยอกแจถือไม่ไหวหรอกครับ” ก้มลงไปชิมความหวานจากเรียวปากอิ่มสวยเบาๆ ความหวานละมุนดึงดูดให้เรียวลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพลงปากเล็กช้าๆโดยที่คนบนตักก็ไร้ซึ่งการขัดขืน มือเรียวละจากกล้องมาโอบรอบลำคอแกร่งอย่างหาที่พึ่งมือความเร่าร้อนของรสจูบเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น

 

           “อื้อ” เสียงครางหวานดังลอดออกมาจากเรียวปากตามการขยับเปลี่ยนองศา ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกยกตัวขึ้นให้นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาคนตัวสูงเพื่อความสะดวก

 

           “อย่างฮยอกแจน่ะ  ไม่ต้องถ่ายรูปหรอกครับ เป็นนางเอกให้ผมถ่ายรูปก็พอ” พูดชิดเรียวปากด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนจะบดจูบลงไปอีกครั้ง

 

           “อื้อ..คิคิ..งั้นถ่ายรูปเค้าสิ” คนตัวเล็กดันตัวออกเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มจนตาปิด  จนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาขยี้ผมคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

 

           ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นมาจากตัก ก่อนจะทำท่าคลานอยู่บนโซฟาตัวใหญ่  เสื้อตัวบางตกห้อยลงมาจนเห็นยอดอกทั้งสองข้าง สะโพกมนแอ่นโค้งอย่างเชิญชวน

 

           “ถ่ายรูปเค้านะ เอาให้สวยกว่านางแบบที่เคยถ่ายล่ะ” ออกคำสั่งให้กับตากล้อง ก่อนจะตั้งใจโพสท่าต่อ  เรียวปากเล็กอ้าออกจนเห็นเรียวลิ้นสีสด  ร่างสูงยกยิ้มช้าๆก่อนจะลงมือกดชัตเตอร์ถ่ายภาพด้วยความชำนาญ

 

           “ขยับอีกนิดครับ นั่นแหละดีมาก” เสียงทุ้มบอกเบาๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะขยับตามอย่างว่าง่าย ขาเรียวขยับแยกออกช้าๆจนชายเสื้อไหลลงมาปิดส่วนกลางกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่  หัวไหล่มนโผล่พ้นชายเสื้อ พร้อมกับสีหน้าอันแสนเร่าร้อนนั่นอีก ไม่แปลกเลยที่จะ....

 

           “คิคิ..ตัวใหญ่คิดถึงฮยอกแจแล้ว” คนตัวเล็กยิ้มร่าอย่างน่ารัก  พร้อมกับสายตากลมแป๋วที่จ้องมองไปยังแกนกลางกายของคนตัวสูงกว่าที่กำลังดุนดันกางเกงตัวหนาอยู่อย่างเห็นได้ชัด

 

           “ก็เพราะใครล่ะครับ” วางกล้องตัวโปรดลงอย่างเบาๆมือ ก่อนจะลูบศีรษะเล็กเบาๆ

 

           “คิคิ” นิ้วเล็กลากไล้ไปตามความนูนของเนื้อผ้าราวกับเด็กน้อย ดวงตากลมโตช้อนมองคนที่ยืนอยู่อ้อนๆ จนร่างสูงอดจะยิ้มออกมาไม่ได้

 

           “หิวนมแล้วเหรอหื้ม แมวน้อยของผม” จับปลายคางมนให้เชิดขึ้นมาสบตา ก่อนจะเกาคางคนตัวเล็กกว่าเบาๆด้วยรอยยิ้ม

 

           “.......” ไร้การตอบรับ มีเพียงใบหน้าเรียวสวยที่พยักหน้าตอบพร้อมกับปรางแก้มที่แดงระเรื่อ

 

           “ให้กินดีไหมน๊า” เสียงทุ้มเอ่ยบอกทีเล่นทีจริง มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มมือช้าๆอย่างถนุถนอม 

 

           “ให้น้องฮยอกกินน๊า”

 

           “หึหึ ครับๆ งั้นบอกมาก่อนสิว่าวันนี้ไปทำเรื่องอะไรไว้”  นั่งลงมองคนตรงหน้าอย่างใจเย็นด้วยรอยยิ้ม  

 

           “น้องฮยอก ไม่ได้ทำอะไรน๊า” ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยความต้องการ   สรรพนามแทนตัวเองที่ดูน่ารักยามเมื่ออยู่ด้วยกันสองคน สร้างรอยยิ้มให้คนตัวสูงได้อีกครั้ง   มือแกร่งยื่นออกไปก่อนจะค่อยๆเค้นคลึงยอดอกสีหวานตรงหน้าช้าๆ

 

           “อ๊ะ..อ๊า..ซี..อื้ออ..ซีวอน” เสียงครางหวานเล็ดรอดออกมาจากเรียวปาก พร้อมกับร่างกายที่แอ่นอกเข้าหาอย่างคุ้นชินกับสัมผัส

 

           “ว่าไงหื้ม วันนี้ไปทำอะไรมาครับ” ถามอีกครั้งด้วยรอยยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างแก้ม  หากแต่สายตาคมที่จ้องมองร่างบางกลับดูจริงจังแล้วไม่ได้ยิ้มตามเลยแม้แต่น้อย

 

           “อึก..อื้อ..น้องฮยอก..อื้อ..น้องฮยอก ไปถ่ายแบบ” เสียงหวานขาดห้วงไปตามเสียงครางที่ดังออกมาทุกครั้ง ยามเมื่อมือหนาบดคลึงยอดอกสีหวานให้ตั้งชัน

 

           “เหรอครับ” ดวงตาคู่คมตวัดมองคนตรงหน้านิ่ง รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้า 

 

           “ฮะ..อื้ออ..น้องฮยอกไม่ได้..อื้ออ..ซนเลยน๊า” ดวงตากลมแป๋วช้อนมองอ้อนๆ เรียวปากสีแดงหวานหอบหายใจตัวโยนด้วยความเสียวซ่านที่กำลังแผ่ไปทั่วร่าง

 

           “จะเชื่อดีไหมนะ” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหู ก่อนจะเค้นคลึงยอดอกสีหวานแรงขึ้นกว่าเดิม 

 

           “อ๊ะ..อ๊า เชื่อน้องฮยอกนะ” เสียงหวานอ้อนขอด้วยน้ำเสียงอันสั่นพร่าด้วยความต้องการ  ตากลมสวยปรือปรอยด้วยความต้องการที่อีดแน่นอยู่ภายใน

  

           คนตัวเล็กขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะนั่งทับลงบนแกนกายที่นูนเด่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด  แขนขาวโอบรอบลำคอแกร่งพร้อมกับเรียวปากนุ่มที่กดจูบลงบนเรียวปากหยักสวยช้าๆ

 

           “น้องฮยอกเป็น..อื้อ..เด็กดีจริงๆนะฮะ น้องฮยอก  อื้อออ.. ไม่ได้ซน” เสียงหวานพูดบอกปนเสียงครางเบาๆข้างหู สะโพกมนบดคลึงบนแกนกายช้าๆอย่างต้องการ

 

 

          “อยากได้เหรอหื้ม..เด็กดี” เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะกดจูบลงบนใบหูนิ่มเบาๆ  ไร้คำตอบจากคนสวยตรงหน้ามีเพียงใบหน้าคมที่พยักหน้าตอบจนแพรผมนุ่มสีอ่อนนั้นยุ่งเหยิง

          

           แขนแกร่งช้อนตัวเอาคนตัวเล็กมุ่งตรงสู่ห้องนอนหรูสีเบจ  แผ่นหลังบอบบางสัมผัสบนผืนเตียงนุ่มเบาๆอย่างอ่อนโยนก่อนบนรักจะค่อยๆดำเนินต่อไปอย่างเร่าร้อน

 

 

 

:: THE PHOTOGRAPHY ::

 

 

 

 

           แสงสว่างที่ส่องลอดช่องกระจกบานใส สาดเข้ามาตกกระทบลงบนใบหน้าเรียวหวานของคนตัวเล็กที่กำลังนอนซุกตัวอยู่กับอกแกร่ง เปลือกตาบางค่อยๆปลือขึ้นช้าๆ ก่อนดวงตากลมใสจะปรากฏออกมาให้เห็น  รอยประทับสีกุหลาบบนผิวกายเด่นชัดอย่างไม่ต้องสังเกต  รอยยิ้มหวานๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ก่อนที่คนตัวบางจะขยับกายขึ้นไปประทับจูบเบาๆบนแก้มสากของร่างสูง ที่ทำได้เพียงกระชับแขนกอดคนตัวเล็กเอาไว้ด้วยคิ้วขมวดมุ่นที่โดนกวนแต่เช้า

 

           “คิคิ” เสียงหวานหัวเราะเบาๆ  มือบางขยับตัวคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องหรูของคนตัวสูงมาไว้ในมือก่อนจะกดโทรออกไปยังเลขหมายปลายทาง

 

           “ฮัลโหล ฮยอกแจนะฮะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะฮะ..อ่า นอนอยู่ฮะ คิคิ...อื้อ..เตรียมรอเบอร์ของพี่อีทึกไว้ได้เลย” บทสนทนาสั้นๆจบลง คนตัวบางแนบกายเข้าหาร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง แก้มใสแนบเข้ากับแผ่นอกแกร่ง นิ้วเรียวสวยลากวนบนลอนกล้ามช้าๆด้วยรอยยิ้ม

 

           “คิคิ ซีวอนของฮยอกแจคนเดียว”

 

 

 

 

           ก็แค่ละครฉากหนึ่งที่ทำให้คนรักหึงหวง  ทำไมร่างบางจะไม่รู้จักกับช่างภาพคนนั้นล่ะ ในเมื่อคนๆนั้นเป็นถึงรุ่นพี่สมัยเรียนที่สนิทและไว้เนื้อเชื่อใจกันอย่างดี   อีกอย่างร่างบางก็ไม่ได้กลัวว่ารุ่นพี่ร่างใหญ่คนนั้นจะคิดอะไรกับตัวเองเลยสักนิด เพราะทุกๆครั้งสายตาของตากล้องร่างใหญ่คนนั้นมักจะทอดมองไปยังผู้จัดการของเขาอยู่เสมอ

 

 

           ก็แค่จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ชเว  ซีวอนน่ะของ อี  ฮยอกแจ  ทำไมฮยอกแจจะไม่รู้ล่ะ ว่าใครๆต่างก็ต้องการและอยากจะครอบครองคนรักของเขามากแค่ไหน

 

 

 

 

//2 วันก่อน //

 

 

นิ้วเรียวสไลด์ไปตามหน้าจอโทรศัพท์เครื่องโปรดของตัวเองอย่างไม่คิดมากเช่นทุกวันเพื่อมองหาอะไรสนุกอ่านแก้เซ็งระหว่างรอถ่ายทำภาพโฆษณาของแม็กกาซีนชื่อดัง  คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะหยุดชะงักกับภาพข่าวในอินเตอร์เน็ต

 

 

 

 

                                               ...แต่งแน่ ชเว  ซีวอนตากล้องชื่อดังควงสาวออกงาน...

 

 

 

 

           ภาพประกอบค่อยๆปรากฏขึ้นช้าๆ ก่อนจะปรากฏภาพคนรักของตัวเองในภาพทางฝั่งซ้ายและนางแบบสาวลูกครึ่งอีกคนทางฝั่งขวา

รอยยิ้มหวานๆปรากฏขึ้นบนเรียวปากช้าๆ ก่อนจะทัชหน้าจออีกครั้งให้เข้าสู่โหมดโทรออก เลขหมายที่คุ้นเคยถูกกดขึ้นแล้วต่อสายหาทันที  เสียงรอสายดังอยู่ไม่นานก่อนที่ปลายสายจะตอบกลับมา

 

 

           “พี่คังอินเหรอฮะ ฮยอกมีอะไรให้ช่วยหน่อย มีงานอะไรให้ฮยอกถ่ายไหมฮะช่วงนี้”

 

           // อ่า นายแบบดังอย่างนายถึงขั้นโทรมาของานกับพี่เองโดยไม่ผ่านผู้จัดการเลยเหรอ// เสียงปลายสายตอบกลับมาปนเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ

 

           “คิคิ  ก็อยากให้พี่ช่วยอะไรฮยอกแจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

 

           // อะไรล่ะ ว่ามีสิ ว่าแต่งานก็มีอยู่นะ แต่ออกจะไม่ใช่แนวที่นายถนัดนะ//

 

           “คิคิ ได้สิฮะ แล้วพอถ่ายเสร็จพี่ช่วย.....” บทสนทนาทั้งหมดจบลงพร้อมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

 

           “ฮยอกแจเซทสุดท้ายแล้วนะ อดทนอีกนิดนึง” เสียงหวานของผู้จัดการตาสวยเอ่ยเรียก พร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำแร่ขวดแก้วใหญ่ในมือ

 

           “ฮะ”

 

 

           แรงประทับเบาๆบนพวงแก้มใสเรียกดวงตากลมโตให้ตวัดไปมอง

 

           “ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว หื้ม” เสียงทุ้มกระซิบถาม โดยไม่ยอมละจากซอกคอหอมกรุ่นของคนตัวเอง ผ้าห่มผืนหน้าร่นลงจนเห็นลอนกล้ามอย่างชัดเจน  หัวไหล่มนถูกประทับด้วยริมฝีปากอุ่นๆอีกครั้ง

 

           “ก็ฮยอกแจมีความสุขนี่นา เพราะซีวอนเป็นของฮยอกแจ” ตอบกลับเสียงหวาน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนเช่นเคย

 

           “ฮ่ะๆ ครับๆ ของฮยอกแจคนเดียวเลย  ต่อไปนี้น่ะ ห้ามไปถ่ายแบบนั้นอีกนะ ถ้าจะถ่ายให้บอกทีมงานไปเลยว่าต้องการแค่ตากล้องที่ชื่อว่า ชเว  ซีวอนน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยย้ำ ด้วยท่าทางจริงจัง ก่อนจะกดจมูกลงบนกลุ่มผมสีอ่อนสูดดมความหอมเข้าไปจนเต็มปอด

 

           “ฮะ” ซบหน้าเข้ากับแผ่นอกพร้อมกับรอยยิ้มในแบบที่ร่างสูงคงจะไม่เคยเห็นมาก่อน

 

 

 

 

 

           “พาดหัวข่าวใหญ่ประจำวันนี้  ชเว  ซีวอนตากล้องชื่อประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบกับนายแบบหนุ่มหน้าหวาน อี  ฮยอกแจ ที่สุ่มคบกันมากว่า 7 ปี......” รีโมตคอนโทรลถูกยกขึ้นมากดปิดภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

 

......คิคิ..ก็บอกแล้วว่าซีวอนน่ะ ของฮยอกแจ ไม่ว่าใครก็ไม่ยกให้หรอก!!....