ในวันที่อยู่ไม่เคยสนใจ ....
แล้วจะมาเรียกร้องอะไร..ในวันที่ฉัน .......
หายไปจากเธอ
STILL U 01
ลมเย็นๆพัดเข้ามาภายในห้องนอนหรูของคอนโดย่านใจกลางเมือง อันเป็นที่อยู่ของร่างสูงผู้เป็นถึงเดือนคณะบริหารที่ตอนนี้เอาแต่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ฤดูหนาวมาเยือนอีกครั้ง พร้อมกับเทศกาลต่างๆที่จะค่อยๆทยอยเข้ามาในอีกไม่ช้า
แผ่นอกแกร่งเผยให้เห็นเมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกดึงออกด้วยฝีมือของคนตัวเล็กที่พรวดพราดเข้ามาในห้องโดยไม่ต้องรอคำอนุญาติ
“นี่ ซีวอนตื่นนะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกเสียงดัง มือเรียวออกแรงเขย่าตัวคนตัวโตที่ไม่ว่ายังไงก็ดูจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด
“ตื่น เดี๋ยวนี้นะ นายจะทำฉันสายนะ รู้ตัวรึป่าว” คนตัวเล็กไม่ยอมแพ้ยังคงออกแรงเขย่าตัวร่างสูงนั้นไม่ยอมหยุด
“อื้อๆ ตื่นแล้วๆ หยุดเขย่าสักทีได้ไหมฮยอกแจ” เสียงทุ้มตอบด้วยท่าทางหงุดหงิด คิ้วเข้มผูกเป็นปมอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นักกับการรบกวรเวลานอนอันแสนสุข
“เฮ้อออ.. จะรีบอะไรกันนักหนา ก็แค่ไปเรียนเอง ..เฮ้อออ...น่ารำคานชะมัด” บ่นงึมงำเสียงเบาหากมันก็ดังมากพอที่คนตัวเล็กที่เข้ามาปลุกจะได้ยิน ก่อนจะลุกออกไปจากเตียง
เขาเข้าใจดีว่ามันมักจะเป็นแบบนี้อยู่ทุกครั้ง ระหว่างเขา อี ฮยอกแจ ผู้ที่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ เป็นเพียงนักศึกษาคณะอักษรศาสตร์ ธรรมดาๆคนหนึ่งที่ตกหลุมรักเจ้าชายอย่าง ชเว ซีวอนเข้าให้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“วันนี้ไม่ต้องรอนะ ฉันจะไปข้างนอกกับเพื่อน” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างไม่ใส่ใจ
“อื้อ” เสียงหวานงึมงำตอบ พร้อมกับใบหน้าหวานที่ขยับขึ้นลงช้าๆรับฟังคำสั่ง ก่อนที่จะเดินแยกกันราวกับไม่ใช่คนรู้จักกัน
เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วที่เข้าทั้งสองคนต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันเมื่ออยู่ในมหาวิทยาลัย ความสำพันธ์ที่ไม่สามารถบอกใครได้
“ฮยอกแจ”เสียงหวานของเพื่อนคนสนิท ตะโกนเรียก พร้อมกับร่างบางๆที่ลอยละลิ่วมากอดคนตัวเล็กเช่นทุกครั้ง
“อ่า..อะ..อันยองทงเฮ”เสียงหวานเอ่ยบอก พร้อมกับมือเรียวที่ค่อยๆดึงมือคนตัวเล็กออก ด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนยิ้มเช่นทุกครั้ง
“อ่า ไม่น่ารักเลยน๊า ฮยอกแจ ยังใส่แว่นทำไมกัน ไม่ดีๆ” เสียงหวานของเพื่อนตัวเล็กบอก พร้อมกับมือเรียวที่ก็พยายาม ดึงแว่นกรอบหนาออกจากดวงหน้าหวานเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ไม่เอาน่าทงเฮ ถ้าไม่ใส่ ฮยอกก็มองไม่เห็นน่ะสิ” เสียงหวานเอ่ยบอก พรางปัดมือเรียวของคนตัวเล็กออกเบาๆอย่างเกรงใจ
“อ่า แล้วซีวอนละ” เพื่อนร่างบางถามตาแป๋ว
“กะ..ก็..” ใบหน้าเรียวก้มลงจนแทบจะชิดติดกับแผ่นอก
“อ่า เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ ฮยอกแจ ฉันว่านะ..บางทีนายควรจะ.....”
“ม่ะ..ไม่เอานะทงเฮ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก จนกว่า..จนกว่าเขาจะเป็นคนไปจากฉันเอง”
บางที...การรักใครบางคนมากไป .. มันก็ทำให้หลงลืมอะไรบางอย่าง
ลืมไปว่า...ต้องเผื่อใจไว้..รักตัวเองบ้าง
“อ่า.. เลิกเรียนสักที เฮ้ออออ...ไปหาอะไรทานกันไหมฮยอกแจ”
“อะ..อื้อ..ทงเฮไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวตามไป จะไปทานที่ไหนละ” เสียงหวานเอ่ยตอบหากแต่มือเรียวก็ยังคงสาละวนอยู่กับการจดบันทึกแลคเชอร์ที่ยังมีอยู่บนไวท์บอร์ดตรงหน้า
“อื้อ..งั้นก็รีบๆตามไปน๊า” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างร่าเริงเช่นทุกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
เวลาผ่านไปไม่นานมากนัก คนตัวบางก็เริ่มเก็บของใส่เป้ใบเก่งก่อนจะสะพายมันขึ้นบ่า ขาเรียวก้าวเดินออกนอกห้อง มือเรียวล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กในกระเป๋าออกมา เพื่อกดดูข้อความ นิ้วเรียวแตะลงบนไอคอน หากแต่มันก็ว่างเปล่า
“จะไปมีได้ยังไงกันละฮยอกแจคนโง่” งึมงำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากตึก
// ปัก //
“อ๊ะ” แรงกระแทกไม่แรงนักหากแต่ก็ทำเอาร่างเล็กหล่นตุ๊บไปกองกับเพื่อนได้ไม่ยาก แว่นตารกะเด็นหลุดออกจากดวงหน้าหวาน ยิ่งทำให้ร่างบางแตกตื่น
“ขะ..ขอโทษนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยบอก พร้อมกับมือเรียวที่พยายามควานหาแว่นตาของตัวเอง
// กร๊อบ //
“อ่า..ขอโทษนะครับ แว่นตาของคุณ..ผมทำหักซะแล้ว” เสียงทุ้มของคนทำผิดเอ่ยบอก ก่อนจะชูแว่นสายตาที่บัดนี่ขาแว่นเอียงกระเทเร่ ไหนจะเลนส์ที่แตกละเอียดตรงหน้าคนตัวเล็ก
“คุณเป็น.....”อยู่ๆเสียงก็หายไป เมื่อได้เห็นดวงหน้าหวานของคนตัวเล็ก เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนรับกับดวงตาสีแอลม่อนหวาน เรียวปากสีแดงระเรื่อ พร้อมกับแก้มขาวๆเจือสีเลือดฝาดเพราะอากาศเย็นๆ ยิ่งขับให้คนตรงหน้าน่ารัก น่าถนุถนอม
“ขะ..ขอโทษนะฮะ..ผะ..ผมมองไม่เห็น ถ้าไม่มีแว่น” เสียงหวานเอ่ยตอบเสียงสั่น ด้วยความไม่มั่นใจ
“อ่า งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ” มือหนาค่อยๆประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นช้าๆ
“ขอบคุณนะฮะ” รอยยิ้มหวานๆส่งมอบมาให้อย่างเต็มใจจนตาปิด มันดูน่ารักมากเหลือกันในสายตาของอีกคน
“คุณชื่ออะไรครับ ผม..เอ่อ..ผมชื่อเซฮุน โอ เซฮุน” เสียงทุ้มพูดขึ้นทำลายความเงียบที่ค่อยๆโรยตัวลงมาตลอดการเดินของทั้งสองคน
“ฮยอกแจฮะ อี ฮยอกแจ”
ฤดูหนาวปีนี้...สำหรับเขา ..อาจจะไม่ต้องเหงาอีกต่อไป
เมื่อหิมะ พาเอานางฟ้าแสนสวยมาส่งให้เขาถึงที่
“จากตรงนี้แน่ใจนะครับ ว่ากลับเองได้” เสียงทุ้มของคนตัวสูงเอ่ยถามอีกครั้ง หน้าเรียวขยับขึ้นลงตอบตกลงพร้อมกับรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง
“อื้อ..แค่ตรงนี้ก็พอฮะ ฮยอกแจกลับได้”
“ครับ ถ้างั้นก็กลับดีๆนะครับ”
“เอ่อ..แล้วเซฮุน”
“ฮยอกแจเดินไปก่อนเถอะครับ ผมอยากดูให้แน่ใจว่าฮยอกแจจะไม่เป็นอะไร” รอยยิ้มที่หาดูได้ยากจากเจ้าของใบหน้าอิกนอร์โลกของเจ้าชายน้ำแข็งคณะศิลปศาสตร์
“อื้อ ถ้างั้นก็..ไปก่อนนะ ขอบคุณมากๆนะที่มาส่ง”
“ครับ กลับดีๆนะฮยอกแจ”
“อื้อ”
การทานอาหารกับทงเฮเป็นอันต้องยกเลิกไป ข้อความสั้นๆถูกส่งไปให้เพื่อนสนิท
‘ ขอโทษทีนะ ทงเฮ แว่นแตกน่ะ ก็เลยต้องกลับบ้านก่อน ฮยอกแจไม่ได้เป็นอะไร ปลอดภัยดี’
คีย์การ์คถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะค่อยๆสอดเข้าไปที่ช่องรับหน้าห้อง หากแต่เสียงของอะไรบางอย่างที่ดังเล็ดรอดอออกมา พาให้คนตัวเล็กแทบจะตัวแข็ง
“อึก..อื้ออ..ซีวอน” เสียงครางกระเส่าหวาน ของใครบางคน ดังลอดออกมาจากห้อง ชื่อของคนที่เขารู้จักดีว่าคือใคร พาให้ดวงตาคู่สวย ค่อยๆรื้อไปด้วยน้ำตา
“อ่า” เสียงครางต่ำอย่างสุขสมของใครอีกคน ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น
คีย์การ์ดถูกดึงออกอีกครั้ง พร้อมกับขาเรียวที่ตัดสินใจ เดินออกไปจากที่ตรงนั้น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงไม่ขาดสาย มือเรียวพยายามปาดมันออก หากแต่มันก็ไม่ยอมหายไปจากดวงหน้าเรียวเสียที
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่วิ่งออกมา พอมารู้ตัวอีกทีตัวเองก็มานั่งอยู่บนม้านั่งเย็นๆในสวนสาธารณะเสียแล้ว ดวงตาคู่เล็กต้องคอยหยี่มองรอบๆตัวอยู่ตลอดเวลาเพราะปัญหาสายตา หากแต่นั่นก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาให้หยุดไหลออกมาจากหน่วยตาคู่สวยได้อยู่ดี
ขาเรียวค่อยๆยกขึ้นมา กอดเอาไว้ด้วยความหนาว เสื้อโค๊ทที่ใส่ดูจะบางเกินไป กับสภาพอากาศที่ดูจะค่อยๆ หนาวเย็นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“เอ๋...ฮยอกแจรึป่าว” เสียงเรียกจากร่างสูง เรียกให้ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมองตามเสียงเรียก
“ซะ..เซฮุนเหรอ” ตาคู่เล็กหยี่มองคนตรงหน้า เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวสูงได้ไม่น้อย เมื่อใบหน้าเล็กๆกับตาหยี่ๆนั่น มันเหมือนกับตัวตุ่นตัวน้อยอย่างช่วยไม่ได้
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย” เอ่ยถามเสียงเรียบ โดยพยายามมองข้ามหยาดน้ำตาและรอยช้ำใต้ตาของคนตัวเล็กไป เสื้อโค๊ทตัวหนาของตัวเองถูกถอดออก แล้วบรรจงสวมให้กับร่างน้อยอย่างถนุถนอม
“อะ..ออกมา..นั่งเล่นน่ะ..ขอบคุณฮะ” เอ่ยตอบคำถาม โดยไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอบคุณในท้ายประโยค เมื่อเสื้อคลุมของคนตัวสูงมาอยู่บนกาย
“งั้นผมนั่งด้วยคนนะ” โดยไม่ต้องรอคำอนุญาตจากคนตัวบาง ร่างหนาก็นั่งปักหลักลงข้างๆเสียแล้ว
ไร้บทสนทนาจากคนทั้งสอง มีเพียงสายตาอันว่างเปล่าสองคู่ ที่จ้องมองออกไปเบื้องหนา ที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลน เสียงสะอื้นเบาๆจากคนตัวเล็กข้างกาย ทำไมกันนะ ทำไมมันถึงได้บีบรัดที่อกด้านซ้ายของเขาเสียเหลือเกิน
ถึงเราจะเจอกันได้ไม่นาน แต่ผมแน่ใจว่าคุณคือคนที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เป็นผมได้ไหม ที่จะอยู่ข้างๆคุณ เป็นผมได้ไหมที่จะคอยอยู่กับคุณไม่ว่าวันไหนๆ ผมจะไม่มีทางปล่อยให้คุณต้องร้องไห้อยู่คนเดียว
ผมไม่สัญญาว่าจะดูแลคุณตลอดไป ... แต่ผมจะพยายามทำมันให้ดีที่สุด..เป็นผมได้ไหมครับ .. ฮยอกแจ
นัยน์ตาสีเข้มผละออกมามองร่างบางข้างกายด้วยความหมายหลายๆอย่างที่แอบซ่อนเอาไว้ ผิวแก้มขาวที่ดูจะซีดลงเพราะอากาศเย็นๆ อีกทั้งจมูกแดงๆนั่นอีก
“อ๊ะ” คนตัวละขยับตัวหนีอย่างตกใจ เมื่อฝ่ามืออุ่นๆของร่างสูงถูกยื่นออกมาสัมผัสผิวแก้มเนียนเบาๆ
“ขอโทษนะครับ แต่ถ้าทำแบบนี้แล้ว ฮยอกแจจะอุ่นขึ้น” ยิ้มให้กับนัยน์ตากลมแป๋วที่มองมาอย่างต้องการคำตอบ
“ถ้าอย่างงั้น เซฮุนก็หนาวสิฮะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร”
“นี่ไง แบบนี้ดีกว่า” ถุงมือไหมพรมคู่หนาถูกถอดออก ก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆวางซ้อนลงบนฝ่ามือใหญ่เพื่อให้ความอบอุ่นกับอีกคน ริ้วแดงๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมอย่างช่วยไม่ได้ กับความอ่อนโยนของคนตัวเล็ก
ยากเกินไปเสียแล้วที่จะถอนตัวออกมาจาก...การตกหลุมรักของนางฟ้า